ਕੁਝ ਕਰਕੇ ਵਿਖਾਉਣ ਦਾ ਜੋ ਚਾਅ ਸੀ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ,
ਅੱਜ ਉਸ ਚਾਅ ਦਾ ਸਾਹ ਘੁੱਟਦਾ ਹੋਇਆ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦਾ ,
ਤੜਪਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਦਿਲ ਹਰ ਵੇਲੇ ,
ਇੱਕ ਪਲ ਵੀ ਇਹ ਖੁਸ਼ੀ ਨਹੀਂ ਮਨਾਉਂਦਾ |
ਮੇਰਾ ਜੀਅ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ ਇਸ ਸੰਸਾਰ ਵਿਚ ,
ਮਹਿਫ਼ਿਲਾਂ ਵਿਚ ਖੁਦ ਨੂੰ ਬੇਲੋੜਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ,
ਮੇਰੇ ਮਨ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਭਾਉਂਦੀ ਜੱਗ ਦੀ ਇੱਕ ਵੀ ਗੱਲ ,
ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਉਤਸ਼ਾਹ ਬੜਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ |
ਇੰਝ ਜਾਪਦਾ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਅਣਡਿੱਠਾ ਦੈਂਤ ,
ਮੇਰੇ ਅੰਦਰੋਂ ਚੂਸ ਰਿਹਾ ਉਮੀਦ ਤੇ ਜਜ਼ਬੇ ਦਾ ਰੱਸ ,
ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਵਿਚ ਘੁਲਾ ਮਿਲਾ ਕਿਵੇਂ ,
ਇਕੱਲੇਪਣ ਦੇ ਸੱਪ ਰਹੇ ਮੈਨੂੰ ਡੱਸ |
ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ,
ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਜਗ ਬੜਾ ਸੁੰਞਾ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦਾ ,
ਯਾਰਾਂ ਬੇਲੀਆਂ ਤੋਂ ਵੱਧ ਤਾਂ ਮੈਂ ,
ਕੰਧਾਂ ਤੇ ਦਰੱਖਤਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਸੁਣਾਉਂਦਾ |
ਰੱਬਾ ਤੇਰੇ ਅੱਗੇ ਮੈਂ ਫਰਿਆਦ ਇਹ ਕਰਾਂ ,
ਕੇ ਮੇਰੀ ਇਹ ਕਵਿਤਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਾ ਆਵੇ ,
ਇਸ ਜੱਗ ਵਿਚ ਸੁਖੀ ਵੱਸਦਾ ਰਹੇ ਹਰ ਕੋਈ ,
ਇਹ ਕਵਿਤਾ ਕਿਸੇ ਦੇ ਵੀ ਦਿਲ ਵਿਚ ਨਾ ਜਾਵੇ |
ਆਪਣੇ ਯਾਰਾਂ ਬੇਲੀਆਂ ਦੇ ਵਿਚ ਰੁੱਝੇ ਰਹਿਣ ਸਾਰੇ ,
ਮੇਰੀ ਤਨਹਾਈ ਦੇ ਉੱਤੇ ਰਹਿਣ ਸਦਾ ਹੱਸਦੇ ,
ਮੁਸਕਰਾਉਂਦਾ ਰਹੇ ਇਸ ਜੱਗ ਉੱਤੇ ਹਰ ਕੋਈ ,
ਇਸ ਦੁਨੀਆ ਵਿਚ ਰਹਿਣ ਸਾਰੇ ਸੁਖੀ ਵੱਸਦੇ |

ਉਹ ਕੌਮ

ਜਿਹੜੀ ਕੌਮ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਤੇ ਕਰਦੀ ਮਾਣ,
ਓਹੀ ਕੌਮ ਹੈ ਜਗ ਵਿਚ ਇੱਜ਼ਤ ਖੱਟਦੀ ,
ਹੁੰਦੀ ਉਸ ਕੌਮ ਦੀ ਜਗ ਤੇ ਵੱਖਰੀ ਸ਼ਾਨ ,
ਫੇਰ ਉਹ ਕੌਮ ਤਰੱਕੀਆਂ ਕਰਨੋਂ ਨਹੀਂ ਹੱਟਦੀ  ।

ਜਿਹੜੀ ਕੌਮ ਆਪਣੇ ਵਿਰਸੇ ਨੂੰ ਰੱਖਦੀ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ,
ਹੁੰਦੀ ਉਸ ਕੌਮ ਦੀ ਜਗ ਤੇ ਜੈ-ਜੈਕਾਰ ,
ਹੁੰਦਾ ਉਸ ਕੌਮ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ,
ਤਾਹੀਓਂ ਸਾਰਾ ਸੰਸਾਰ ਸੁਣਦਾ ਓਹਦੇ ਵਿਚਾਰ ।

ਪਰ ਜਿਹੜੀ ਕੌਮ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਦੀ ਕਦਰ ਨਾ ਪਾਵੇ ,
ਉਸ ਤੋਂ ਰੱਖੋਗੇ ਤੁਸੀਂ ਕਿਸ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਆਸ ?
ਜਿਸ ਕੌਮ ਨੂੰ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਵਿਚ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਸ਼ਰਮ ਆਵੇ ,
ਕਿਵੇਂ ਬਣਾਏਗੀ ਉਹ ਜਗ ਤੇ ਆਪਣੀ ਪਛਾਣ ਖਾਸ ?

ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਬੋਲੀ ਬੋਲਦਾ ਤੋਤਾ ,
ਤਾਹੀਓਂ ਰਹਿੰਦਾ ਪਿੰਜਰੇ ਵਿਚ ਬੰਦ ਬਣ ਕੇ ਗੁਲਾਮ ,
ਕਰਦਾ ਨਾ ਜੇ ਹੋਰਾਂ ਦੀ ਰੀਸ,
ਉੱਚਾ ਉੱਡਦਾ ਉਹ ਵੀ ਬਾਜ਼ਾਂ ਵਾਂਗ ਸ਼ਰ-ਏ- ਆਮ  |