ਸਤਿਗੁਰੂ ਨੇ ਉਹ ਬੰਨ੍ਹ ਲਾਇਆ ਜੀਹਨੇ,
ਵਹਿਣ ਕਲਜੁੱਗ ਦੇ ਦਰਿਆ ਦੇ ਮੋੜੇ,
ਮੁੱਕ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਉਹਦੇ ਸੰਸੇ ਸਾਰੇ,
ਜੋ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੇ ਵਿਚ ਧਿਆਨ ਜੋੜੇ,
ਖ਼ਮੋਸ਼ ਹੋ ਜਾਵਣ ਮਨ ਦੀਆਂ ਤਰੰਗਾਂ,
ਤੇ ਸੁੰਨ ਹੋ ਜਾਵਣ ਅਕਲਾਂ ਦੇ ਘੋੜੇ,
ਜੀਹਨੇ ਗੁਰੂ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਹੱਥ ਦਿੱਤਾ,
ਗੁਰੂ ਨੇ ਆਪ ਉਹਦੇ ਬੰਧਨ ਤੋੜੇ।
ਪ੍ਰੇਮ, ਅਨੰਦ ਅਤੇ ਗਿਆਨ ਦੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ,
ਗੁਰ-ਸਾਗਰ 'ਚੋਂ ਹਰ ਦਮ ਉੱਠਦੀਆਂ ਨੇ,
ਜੋ ਹਓਮੈਂ, ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਤੇ ਵਿਕਾਰਾਂ ਦੀਆਂ,
ਸਭ ਹਵੇਲੀਆਂ ਨੂੰ ਢਾਹ ਸੁੱਟਦੀਆਂ ਨੇ।
ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਸਰੂਪ ਅੰਦਰ,
ਦਸਾਂ ਗੁਰੂਆਂ ਦਾ ਨੂਰ ਸਮਾਇਆ ਏ,
ਇਹਦੀ ਬਾਣੀ ਵਿਚੋਂ ਮੁਤਲਾਸ਼ੀਆਂ ਨੇ,
ਟਿਕਾਣਾ ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਦਾ ਪਾਇਆ ਏ,
ਜੀਹਨੇ ਨਿਮਰਤਾ ਨਾਲ ਇਹਦੇ ਅੱਗੇ,
ਆਪਣੇ ਸੀਸ ਦਾ ਭੇਟਾ ਚੜਾਇਆ ਏ,
ਫਿਰ ਉਹਨੇ ਭੁੱਲ ਕੇ ਵੀ ਸੀਸ ਆਪਣਾ,
ਜਰਵਾਣਿਆਂ ਮੂਹਰੇ ਨਾ ਝੁਕਾਇਆ ਏ।
ਇਹਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਦਾ ਜੀਹਨੂੰ ਮੋਹ ਜਾਗੇ,
ਉਹਨੂੰ ਮੋਂਹਦਾ ਫਿਰ ਸੰਸਾਰ ਨਾਹੀਂ,
ਜਿਹੜਾ ਇਹਦੇ ਦੁਆਰੇ ਪਰਵਾਣ ਹੋਵੇ,
ਉਹਨੂੰ ਦੂਜਾ ਦਰ ਦਰਕਾਰ ਨਾਹੀਂ।
ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਉਪਦੇਸ਼ਾਂ ਨੇ,
ਰੌਸ਼ਨ ਇਕ ਲੁੱਕਿਆ ਜਹਾਨ ਕੀਤਾ ਹੈ,
ਏਸ ਕਾਮਿਲ ਗੁਰੂ ਦੇ ਸਤਿ-ਬਚਨਾਂ ਨੇ,
ਮਾਇਆ ਦਾ ਮਹਿਲ ਵੀਰਾਨ ਕੀਤਾ ਹੈ,
ਖਦੇੜ ਕੇ ਬਾਤਲ ਦਿਆਂ ਲਸ਼ਕਰਾਂ ਨੂੰ,
ਉੱਚਾ ਹੱਕ-ਸੱਚ ਦਾ ਨਿਸ਼ਾਨ ਕੀਤਾ ਹੈ,
ਜੀਹਨੇ ਕਾਇਮ ਰਹਿਣਾ ਹੈ ਅਬਦ ਤੀਕਰ,
ਇਹਨੇ ਉਸ ਸੱਚ ਦਾ ਬਿਆਨ ਕੀਤਾ ਹੈ।
ਇਹਨੇ ਝੋਲੀ ਕੰਗਾਲ ਹਿਰਦਿਆਂ ਦੀ,
ਹੀਰਿਆਂ, ਰਤਨਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਭਰਨੀ ਹੈ,
ਇਹਨੇ ਕਲਜੁਗ ਦੇ ਘੁੱਪ ਹਨੇਰੇ ਵਿਚ,
ਮਨੁੱਖਤਾ ਦੀ ਰਹਿਨੁਮਾਈ ਕਰਨੀ ਹੈ।
