ਰੂਹ ਦੀ ਮੌਤ

ਜਿਹੜੇ ਬੰਦੇ ਵਿੱਚ ਰਹੇ ਨਾ ਰੱਬ ਦਾ ਡਰ,
ਆਪੇ ਦਿੰਦਾ ਆਪਣੀ ਰੂਹ ਦੀ ਮੌਤ ਦੀ ਗਵਾਹੀ,
ਕੀ ਰੱਖੋਗੇ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਦੀ ਉਮੀਦ ਉਹਦੇ ਤੋਂ,
ਜੋ ਚਾਹੇ ਹਰ ਵੇਲੇ ਖ਼ੁਦਾ ਦੇ ਬੰਦਿਆਂ ਦੀ ਤਬਾਹੀ,
ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਥਾਂ ਪਾਕ ਪਵਿੱਤਰ ਉਹਦੇ ਵਾਸਤੇ,
ਤਮੀਜ਼ ਅਤੇ ਅਦਬ ਉਹ ਵਿਖਾਉਂਦਾ ਕਿਤੇ ਨਾਹੀ,
ਨਾ ਖੇਚਲ ਕਰੇ ਆਪਣਾ ਦਿਲ ਸਾਫ਼ ਕਰਨ ਦੀ ,
ਨਾ ਹੀ ਹਵਸ ਦੀ ਮੈਲ ਕਦੇ ਅੱਖਾਂ ਤੋਂ ਲਾਹੀ,
ਵੇਖ ਕੇ ਪੀੜ ਮਾਸੂਮਾਂ ਦੀ ਮਜ਼ਾ ਲਵੇ ਉਹ,
ਦਿਲ-ਓ-ਦਿਮਾਗ਼ ਉੱਤੇੇ ਸ਼ੈਤਾਨ ਦੀ ਬਾਦਸ਼ਾਹੀ,
ਰਹਿਮ ਦਾ ਨਾਂ ਨਿਸ਼ਾਨ ਉਹਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ,
ਧਨ ਦੌਲਤ ਜਮ੍ਹਾਂ ਕਰੇ ਗੁਮਰਾਹ ਕਰਕੇ ਰਾਹੀ,
ਤਕਦੀਰ 'ਚ ਲਿਖਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਖ਼ਵਾਰ ਹੋਣਾ,
ਅਖ਼ੀਰ ਵਿੱਚ ਸਦਾ ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਰੰਗਦੀ ਹੈ ਸਿਆਹੀ,
ਭੇਤ ਖੁੱਲ੍ਹਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਅੰਨ੍ਹੇ ਲੋਕਾਂ ਸਾਹਮਣੇ,
ਜਿਹੜੇ ਦਿੰਦੇ ਉਹਨੂੰ ਬੈਠਣ ਲਈ ਤਖ਼ਤ ਸ਼ਹਿਨਸ਼ਾਹੀ,
ਹੁਣ ਕਿਹੜੇ ਮੂੰਹੋਂ ਰੱਬ ਨੂੰ ਮੰਦੜਾ ਬੋਲਦੇ ਹੋ,
ਕਹਿ ਕੇ ਖ਼ੁਦ ਅਜਿਹੇ ਨੂੰ ਮਰਦ-ਏ-ਇਲਾਹੀ ?